Για τον Κώστα Χατζή και τα σχόλια του Ιακχου...

ΑΓΑΠΗΤΕ ΙΑΚΧΕ

Η φιλία που, ως έννοια απόλυτου ιδανικού, αισθανόμουν γιά τον Κώστα τόν Χατζή, είναι σίγουρο ότι δεν υπήρξε αποτέλεσμα, απλά και μόνο, των επί σειράν ετών κοινών πολιτικών μας αναζητήσεων. Ευδοκίμησε καί δοκιμάστηκε μέσα στά δύσκολα μονοπάτια, που χαρακτηρίζουν και διαμορφώνουν τίς διαπροσωπικές μας σχέσεις. Καί την μεγάλη ώρα της διεκδίκησης εκ μέρους του της ηγεσίας της ΟΝΝΕΔ, στάθηκα συναισθηματικά αρωγός της προσπάθειας αυτής.

Όταν πρίν απο αρκετούς μήνες δημοσιοποίησε το πολυσέλιδο και καταγγελτικό πολιτικό του μανιφέστο, συνειδητοποίησα οτι η ουτοπική ίσως, αλλά συνάμα νεανική, ενθουσιώδης και ανατρεπτική του σκέψη, εγκλωβίστηκε απο την αρνητικότητα τής αύρας που δρομολόγησε ο συνδυασμός ζητημάτων της προσωπικής του πικρίας... Η πολιτική όμως είναι ενίοτε, και λόγω ειδικών συνθηκών, η τέχνη του ρεαλιστικά εφικτού και αναγκαίου... Και η υιοθέτηση εφαρμογής πολιτικών επιλογών μνημονιακής φιλοσοφίας, δρομολογήθηκε ως αναγκαιότητα,

λόγω του ότι η Παπανδρε'ι'κή πολιτική λογική πειραματίστηκε ως ''ερασιτεχνικός'' θίασος σκιών...

iathitis.blogspot.com